- صفحه اصلی
- بربط (عود)
آشنایی با ساز بربط یا عود
بربت ( بربط) یا عود ( رود)،سازی ایرانی از رده‌سازهای زهی زخمه‌ای است که در خاورمیانه و کشورهای عربی شمال آفریقا رواج دارد.
تاریخچه ساز بربت (عود)
خاستگاه بربت با استناد به اکتشافات باستان‌شناسی در کتیبه ها و سنگ نگاره های یافت شده به پنج تا شش هزار سال پیش به تمدن عیلام و تمدن های مجاور در فلات ایران بر می گردد. در نگاره‌های عیلامی به جای مانده از هزاره سوم تا چهارم پیش از میلاد که گروهی از نوازندگان زن را در حال نواختن بربت یا رود به تصویر کشیده این ساز دیده میشود. پس از آن بربت به دیگر نقاط خاورمیانه و بین النهرین و مصر راه می یابد. آشنایی اعراب حجاز با این ساز به زمانی بر می گردد که عده ای از معماران ایرانی برای تعمیر کعبه به مکه رفتند و هنگام فراقت به نواختن بربت و همین طور خواندن ترانه می پرداختند و بدین ترتیب شنوندگان عرب را مجذوب هنر خود می کردند. از بربت نوازان بنام ایرانی دوران ساسانیان میتوان باربد، بامشاد، نکیسا و رامتین نام برد. جاده ابریشم در پیش و پس از اسلام باعث گستردگی هنر ایرانی از چین و ماچین تا روم نقش تعیین کننده ای داشته بطوری که هنرمندان ایرانی همراه کاروان های تجاری برای امپراتوران چین و روم هنرنمایی می کردند و در جایی حتی نوشته شده که امپراتور چین پس از شنیدن ترانه ای از خود بیخود میشود امروزه نیز میتوان آثار نفوذ فرهنگی و هنری ایران را در شرق و غرب به روشنی دید بطور مثال ساز رباب که در چین و ژاپن تقریبا به همان شکل باستانی خود مانده و یا در اروپا پایه و اساس سازهای زهی مانند ویولن شد.. در پی خلافت اسلامی این ساز به سراسر جهان اسلام از چین تا اندلس گسترش میابد. در زمان حکومت عبدالرحمان دوم بر اندلس و دعوت او از یک نوازنده بنام ایرانی به نام کمال‌الدین زریاب خراسانی این ساز به اسپانیا وارد شد. هنرنمایی زریاب در دربار خلیفه امویِ اندلس باعث مسحور شدن درباریان و مردم آن ناحیه میشود و به سرعت آوازه اش در سرتاسر اسپانیا می پیچد تا حدی که طرفداران بسیاری می یابد که از می‌خواهند هنرش را به آنان بیاموزد و این چنین بربت در این سرزمین معرفی میشود. خود اوست که با تغییراتی در پرده بندی آن بربت را تکامل داده و گی تار را بر پایه همان ساز می‌سازد. گفتنی ست هم‌اکنون سالانه در اسپانیا بزرگداشتی به نام زریاب برگزار میشود و بزرگترین نوازندگان گیتار اسپانیا و جهان در در آنجا گرد هم می آیند و یادِ آورنده ی این ساز به اروپا را گرامی می دارند. پاکو دلوسیا از مشهورترین نوازندگان گیتار در جهان برای گرامیداشت یاد او قطعه‌ای به نام زریاب ساخته‌است.
عود
چون سطح ساز بربت از چوب پوشیده شده ست، در زبان عربی آن را عود نامیده‌اند (العود در زبان عربی به معنای چوب است). به باور برخی پژوهشگران موسیقی مانند اکارد نوبوئر (Eckhard Neubauer) این واژه در اصل عربی شدهٔ واژهٔ «رود» فارسی می‌باشد که هم نام دیگر بربت است و هم به معنای سیم در سازهای زهی می‌باشد.
بربت امروزه نقش بسیار کمتری در موسیقی ایرانی دارد. عود عربی بر خلاف بربت ایرانی از اصلی‌ترین سازهای موسیقی عربی است. این ساز پس از اینکه به اروپا برده شد، نام لوت بر آن نهادند. واژه لوت از نگارش کلمهٔ العود به وجود آمده و به تدریج به لوت تبدیل شده‌است. ابن خلدون در قرن ۸ هجری قمری آن را به ترکه‌های چوبینی که انعطاف‌پذیر است معنی نموده.
دربارهٔ نام بربت چند دیدگاه وجود دارد برخی معتقدند واژهٔ بربت/بربط از دو واژهٔ "بر" به معنی سینه و "بت (بط)" به معنی مرغابی ساخته شده زیرا شکل آن مانند سینهٔ مرغابی و گردن آن است این نظر به دلیل اینکه این ساز ریشه ایرانی دارد و خود اعراب نیز آن را عود می‌نامند نمی‌تواند درست باشد دیدگاه دیگر که به واقعیت نزدیک تر است این واژه را برگرفته از نام "باربد" نوازندهٔ عود در دربار خسرو پرویز می‌داند به نظر نام و آوازه این نوازنده چیره‌دست بر روی‌سازی که پیشتر رود نام داشت ماندگار شده باشد..
بربت در اندازه‌های گوناگون ساخته میشود که اندازه متداول و معمول همان عودهای ساخت ایران است. نمونه‌های ساخت کشورهای عربی دارای کاسه‌ای بزرگ و عودهای ترکیه کوچک و عودهای ایرانی متوسط است.
ساختار بربت
شکم این ساز بسیار بزرگ و گلابی شکل و دسته آن بسیار کوتاه است. به گونه‌ای که بخش اعظم طول سیم‌ها در امتداد شکم قرار گرفته‌است. سطح رویی شکم از جنس چوب است که بر آن پنجره‌هایی مشبک ایجاد شده‌است. بربت فاقد «دستان» است و پرش از خرک ساز کوتاه و تا اندازه‌ای کشیده‌است. بربت دارای ده سیم یا ۵ سیم جفتی است البته در برخی مواقع استادان قالب شکنی کرده و دو یا یک سیم در قسمت پایین قبل از سیم دو به ساز اضافه می‌کنند که این سیم‌ها فا زیر کوک میشود. سیم‌های جفت با هم هم‌آوا (کوک) می‌شوند و هر یک از سیم‌های دهگانه، یک گوشی مخصوص به خود دارد؛ گوشی‌ها در دو طرف جعبه گوشی (سر ساز) قرار گرفته‌اند.
بربت بم‌ترین ساز میان سازهای زهی ایرانی است؛ نت‌نویسی آن با کلید سل است (در واقع نت‌نویسی آن با توجه به وسعت و بمی صدای ساز بر اساس کلید فا می‌باشد که برای سهولت نت خوانی و نوازندگی یک اکتاو بالاتر نوشته میشود) که جمعاً دو اکتاو است. «اکتاو» بم‌تر از نت نوشته شده حاصل میشود. سیم بم (سُل پائین) معمولاً نقش «واخوان» دارد و گاه این سیم جفت نیست. صدای بربت به گونه‌ای است که صدای اکتاو چهارم پیانو از راست به چپ برابری دارد و در اصل باید بربت را با کلید «فا» نواخت یعنی صدای اصلی بربت یک اکتاو پایین‌تر از آن است که امروز متداول شده‌است.
مضراب بربت از پر مرغ (یا پر طاووس و شاه‌پر عقاب و حتی پر لاشخور تهیه شده‌است و گاه نیز نوازنده با مضراب دیگری ساز را می‌نوازد. نوازنده‌های امروزی از مضراب‌های پلاستیکی استفاده می‌کنند. صدای بربت بم، نرم و در عین حال گرم و جذاب و نسبتاً قوی است. این ساز نقش تک‌نواز و هم‌نواز هر دو را به خوبی می‌تواند ایفا کند.
نوازندگان ساز عود
عود نوازان نامدار ایران
در ایران نیز برای احیای ساز عود تلاش‌های پرثمری صورت گرفت. از جملهٔ عود نوازان معروف میتوان
بهقاسم گزیچی،
منصور نریمان،
حسن منوچهری،
محمود رحمانی پور،
اکبر محسنی،
عبدالوهاب شهیدی اشاره کرد. در چند دهه گذشته‌استادان دیگری نیز به این جمع پیوسته‌اند و بیشترشان در نواختن این ساز نوآوری‌هایی نیز داشته‌اند، از این افراد میتوان
حسین بهروزی‌نیا،
محمد فیروزی،
ارسلان کامکار و
سالار ایوبی را نام برد.