نیکولو پاگانینی

نیکولو پاگانینی (به ایتالیایی: Niccolò Paganini) آهنگساز و نوازندهٔ ویولن، ویولا، و گیتار اهل ایتالیا بود و از نامدارترین و بزرگ‌ترین نوازندگان ویولن در تاریخ موسیقی است. او با ابداع تکنیکی بدیع در نواختن ویولن، انقلاب عظیمی در نوازندگی این ساز برپا کرد. آثار او، در عین برخورداری از لطافت و ملودی های زیبا، قطعات فوق‌العاده مشکلی از نظر تکنیک نوازندگی هستند. با وجود نوازندگان سرشناسی چون جووانی باتیستا ویوتی و رودلف کرویتزر در اواخر سدهٔ هجدهم و اوایل سدهٔ نوزدهم، پاگانینی گوی سبقت از همهٔ آنان ربود و خود را به‌عنوان برجسته‌ترین نوازندهٔ ویولن معرفی کرد. یکی از معروف‌ترین آثار او ۲۴ کاپریس برایِ ویولن تک است.

زندگی‌نامه نیکولو پاگانینی

در گذشته ویولا سازی اصلی از خانواده سازهای زهی و آرشه‌ای بود و ویولن به عنوان ساز ارزانتر برای فقرا به حساب می‌آمد و که البته از آنجایی که خانواده پاگانینی خانواده‌ای فقیر بود به فراگرفتن ویولون مشغول شد و آنچنان غوغایی به پا کرد که اکنون ویولن را به عنوان ساز اصلی سازهای زهی آرشه‌ای می‌شناسیم.
نیکولو پاگانینی در روز ۲۷ اکتبر ۱۷۸۲ در بندر جنوا در ایتالیا و در خانواده‌ای نسبتاً فقیر به دنیا آمد. پدرش آنتونیو یک کارگر بارانداز در کشتی بود و مادرش ترزا بوچاردو زنی خانه‌دار بود.
نیکولو در ۵ سالگی یادگیری ساز ماندولین را نزد پدرش که نوازنده‌ای آماتور بود آغاز کرد. پس از دو سال نواختن ماندولین، نواختن ویولون را شروع کرد؛ او درس‌های مقدماتی ویولون را از پدرش آموخت. نبوغ موسیقایی نیکولو از همان ابتدا ظهور کرد؛ به طوری که پس از چند ماه قادر بود هر قطعه‌ای را در نگاه اول بنوازد.

آغاز کار نیکولو پاگانینی

فرانسوی‌ها در ماه مارس سال ۱۷۹۶ به شمال ایتالیا حمله کردند ولی جنوا در امان ماند. خانواده پاگانینی در کار املاک خود در رومیرون، نزدیک بولزانتو، پناه گرفته بودند. احتمالاً در این دوره بود که رابطه پاگانینی با گیتار افزایش یافت. او در این ساز تا حدودی ماهر شد، اما ترجیح می‌داد تا آن را در کنسرت‌های منحصراً صمیمی، نه عمومی بنوازد. او بعداً گیتار را به عنوان «همدم ثابت» خود در تورهای کنسرتش توصیف کرد. تا سال ۱۸۰۰ پاگانینی و پدرش به لیورنو رفتند، جایی که پاگانینی در کنسرت اجرا می‌کرد و پدرش کار دریایی خود را از سر گرفت. در سال ۱۸۰۱، پاگانینی ۱۸ ساله برترین ویولنیست جمهوری لوکا بود، اما بخش قابل توجهی از درآمدش از کارهای انفرادی اش حاصل می‌شد همچنین شهرت او به عنوان یک ویولنیست تحت تأثیر معروفیت به عنوان قمار بازی که با زنان معاشرت می‌کند قرار داشت.
در سال ۱۸۰۵، لوکا توسط ناپلئون به فرانسه پیوست و این منطقه به خواهر ناپلئون، الیسا باچیوکی تعلق گرفت. پاگانینی در این زمان ویولنیست دربار باچیوکی شد، در حالی که معلم خصوصی فلیس، شوهر الیسا بود. در سال ۱۸۰۷، باچیوکی، دوشس توسکانی شد و دربار او به فلورانس منتقل شد. پاگانینی نیز همراه او بود، اما، در پایان سال ۱۸۰۹، باچیوکی را ترک کرد تا کار مستقلش را از سر بگیرد.
آهنگسازی او شامل ۲۴ کاپریس برای ویولن سولو، چندین سونات برای ویولن و گیتار، چندین کنسرتوی ویولن و کوارتت هایی برای ویولن، ویولا، ویولون‌سل و گیتار می‌شود.
*گوآرنری: نامِ خانواده‌ی ویولن سازِ مشهورِ ایتالیا است. سازهای گوآرنری در کنار سازهای خانواده‌ی استرادیواری ازمشهورترین و گران ترین ویولن‌های دنیا هستند.

درگذشت نیکولو پاگانینی

پاگانيني در 27 مي سال 1840 ميلادي برابر با ششم خرداد 1219 خورشيدي در نيس در نهايت فقر و تنگدستي و دربدري درگذشت.
بدينسان زندگي مردي كه دنياي جديدي را در تكنيك ويولن گشود در 57 سالگي در نهايت قدر ناشناسي پايان يافت.
تفكر شيطاني بودن حتي پس از مرگ نيز دامنگير او شد و كليساي كاتوليك از تدفين اين هنرمند عاليقدر در گورستان مسحيان ممانعت كرد.
جسد پاگانيني مدت ها از محلي به محل ديگر انتقال مي يافت تا آنكه توسط طرفدارانش در محلي نامعلوم دفن شد و سرانجام پس از پنج سال در گورستان پارما در ايتاليا به خاك سپرده شد و به اين ترتيت سرگذشت سرگشتگي نوازنده اي كه فقط يكبار در دنياي هنر ظهور كرد به پايان رسيد.