معرفی ساز ساکسوفون

معرفی ساز ساکسیفون

ساکسوفون به فرانسوی  saxophone، توسط آدولف ساکس در دههٔ ۱۸۴۰ اختراع شد و به نام او "ساکسوفون" نام گرفت.
ساکسوفون  یکی از سازهای بادی است که معمولا از جنس برنج است و یک قمیش مشابه قمیش کلارینت دارد. قمیش یا زبانه قطعه‌ای که در بعضی از سازهای بادی مانند سرنا، ابوا، فاگوت، کلارینت و ساکسوفون بکار می‌رود و آلت اصلی تولید صدا در این‌گونه سازها است. در سرنا قمیش از دو تیغه متکی به هم تشکیل شده و انتهای آن دو در حلقه‌ای مسطح محصور شده است.  
این قطعه از ساقه گیاه قمیش یا مواد مصنوعی ساخته می‌شود و زبانه سازهای قابل کوک نیز، فلزی است.
 مشابه کلارینت، ساکسوفون نیز سوراخ‌هایی دارد که نوازنده از طریق مکانیزمِ کلیدی آن‌ها را می‌بندد. وقتی که نوازنده کلیدی را فشار می‌دهد یا کلید را رها می‌کند، به ترتیب صفحه ای روی سوراخ‌ها قرار می‌گیرد یا صفحه از روی سوراخ برداشته می‌شود.
 

آدولف ساکس

آدولف ساکس مخترع ساکسوفون

آدولف ساکس در شهرستان دینان در بلژیک به دنیا آمده است. او می‌خواست گروهی از آلات موسیقی را خلق کند که قدرتمندترین و بهترین سازهای بادی باشند. آقای ساکس، ساکسوفون را در تاریخ ۲۸ ژوئن سال ۱۸۴۶ در دو گروه که هر کدام شامل ۷ ساز می‌شد به ثبت رساند. هر گروه شامل سازهایی در ابعاد مختلف جهت حمل بود.
ساکسوفون انواعی مانند ساکسوفون سوپرانو، ساکسوفون آلتو و ساکسوفون تنور دارد، که تفاوت آن‌ها در دامنهٔ صداییِ آنهاست. اگرچه این ساز در اصل برای ارکستر و دستهٔ موزیک نظامی تهیه شد، ولی امروزه بیشتر در موسیقی جاز و مردم‌پسند به کار می‌رود.
 

ویژگی های ساکسوفون 

برخی از ساکسوفون‌های رایج:

-    ساکسوفون در "سی بمل": ساکسوفون‌های سوپرانو، تنور و باس
-    ساکسوفون در "می بمل": ساکسوفون باریتون
-    ساکسوفون در "دو": ساکسوفون ملودی

تاریخچه ساکسوفون 

ساکسوفون توسط آدولف ساکس، توسعه داده شد. او در سال ۱۸۴۲ به پاریس نقل مکان کرد تا حرفه موسیقی اش را پی بگیرد. پیش از کار بر روی ساکسوفون، او بر روی کلارینت باس بهبودهایی برای آکوستیک و کلیدها ایجاد کرد و همچنین محدوده صدای پایین را گسترده‌تر کرد.
ساکس سازی را با یک قمیش مشابه کلارینت و یک بدنه برنجی و برخی خصوصیات آکوستیک شبیه هورن و کلارینت خلق کرد. با ساخت ساکسوفون در اندازه‌های مختلف در اوائل دهه ۱۸۴۰، ساکس به مدت ۱۵ سال انحصار این محصور را در روز ۲۸ ژوئن ۱۸۴۶ بدست آورد. در سال ۱۸۶۶ قرارداد ساکس تمام شد. سپس، ساکسوفون‌نوازان زیادی به همراه تولیدکننده‌های ساز، به نوبه خود طراحی‌ها و کارهای کلیدها را بهبود بخشیدند.
در قرن بیستم، که جاز و بلوز به موسیقی اولِ غرب تبدیل می‌شد، ساکسوفون هم جایگاه خود را پیدا کرد. در ساکسوفون هم، مانند دیگر سازهای بادی، بین تکنیک و تنفس تأثیر مستقیمی وجود دارد. بیشتر طرفداران ساکسوفون هم سیاه‌پوستان بودند که به پرنفس بودن شهرت دارند و یکی‌یکی جادویی جدید به صدای آن اضافه می‌کردند و نامشان را در تاریخ نوازندگان ساکسوفون جاودانه کردند؛ مثل چارلی پارکر.
 

چارلی پارکر

در اواخر دههٔ ۱۹۶۰، موسیقی راک همه‌گیر شد و همچنین ده‌ها شاخه از آن منشعب شد و از مهم‌ترین این سبک‌ها، سبک ژرمن راک بود که گیتار در آن کمرنگ شد و اساس آن بر گیتار بیس و کیبورد بود، پس نیازمندِ سازی شد که سولوهای وحشی را به موسیقی‌اش تزریق کند، و این ساکسوفون بود که می‌توانست این نیاز را برطرف سازد.
ریک دیویس و راجر هادسون در قطعه‌های "آهنگ منطقی" و "حالا ترکم مکن"، سولوهای ساکس را وارد کردند و گروه "سوپر ترمپ" را به اوج رساندند. اینگونه بود که در دهه ۱۹۷۰، ساکسوفونِ ریک دیویس طرفداران زیادی پیدا کرد و رقیب جدی فلوت ایان اندرسون از "جتروتول" شد که عالی‌ترین نمونه‌های استفاده از سازهای بادی در موسیقی راک بودند.

دیک پری، نوازندهٔ دوره ‌گردی بود که در کالج با راجر واترز و سید برت هم‌کلاس بود. وقتی توسط دوستان قدیمی‌اش به استودیوی "ابی رود" پای گذاشت، نقشی انکارناپذیر را در شاهکار جاودانه پینک فلوید در آلبوم "نیمه تاریک ماه" بازی کرد.